mércores, 24 de xuño de 2015

PAIS para poñerse de PÉ

Jesús Jarque no seu blog "Familia y Cole" escribe un post titulado "pais para poñerse de pé"  que eu subscribo totalmente xa que todos os días do curso o vivo no meu pequeno despacho traballando con estes pais e nais que son para poñerse de pé
Co permiso de Jesus Jarque copio o post  xa que me parece unha estupenda homenaxe a estes pais e nais:

Homenaje a padres para ponerse de pie

Como orientador tengo el privilegio y la responsabilidad de poder entrar en la vida de muchas familias, de sus sentimientos, miedos, preocupaciones, alegrías. De una manera especial, con aquellas con hijos con necesidades educativas especiales, porque son con las que más contacto mantengo. No sé si mis colegas orientadores sois conscientes de esta suerte y responsabilidad.
La relación con las familias, también en ocasiones, es complicada, tensa y hasta desagradable, pero afortunadamente estas experiencias son las menos. La mayoría de las veces, la relación suele ser de confianza y de colaboración.
Este curso tampoco ha sido una excepción. Como en años anteriores, he tenido la suerte de relacionarme con padres para ponerse de pie, en diferentes contextos: el trabajo diario de orientador, los cursos, las charlas, el correo electrónico… Me gustaría poder escribir vuestros nombres en esta entrada, pero no quiero ni que se me olvide ninguno (sois muchos) y quiero además respetar vuestra intimidad. Pero muchos de los que leáis la entrada os deberíais sentir identificados y pensar… “esto lo dirá por mí“.
Comparto contigo, algunas de sus actitudes y comportamientos, y sobre todo, qué efecto provocan en las personas que trabajamos con ellos.

Su testimonio

Al comentar lo que hacen o dejan de hacer estas familias, siempre me quedaré corto…  
Lo que hacéis es entrega total por vuestros hijos, dedicación casi exclusiva: los lleváis, los traéis, no solo ponéis en práctica las pautas… las mejoráis y perfeccionáis como verdaderos pedagogos… no dejáis de pensar en ellos: en su presente… y en su futuro.
Nos os veo que os deis por vencidos, que os toméis un respiro, que bajéis los brazos, que os conforméis, que tiréis la toalla, que levantéis el pie del acelerador, que cambiéis a un piñón de la bicicleta más cómodo…  Hace unos días comentaba con una de vosotras que yo en agosto iba a desconectar… la mirada me decía: “Tú podrás desconectar… yo no voy a hacerlo”. Sois padres para ponerse de pie.
Veo que algunos, habéis tenido que hacer renuncias importantes: a vuestros proyectos, en algunos casos a vuestros trabajos y casi siempre habéis tenido que renunciar a vuestros sueños
Estos padres, estas familias, no tienen reparo en gastos, en buscar, en aprender, en preguntar… Algunos habéis kilómetros para estar en un curso, en una charla y preguntarme personalmente. Otros habéis escrito, habéis sido osados, sin conocerme de pedir ayuda, orientaciones, pautas…

Qué provocan

Estos padres son para ponerse de pie. Son siempre un desafío a nuestra actuación como educadores. Personalmente, me hacen sentir un auténtico enano, alguien muy pequeñito frente a personas muy, muy grandes.
Nos enseñan valores: los valores se muestran en actos y comportamientos, no en parrafadas y discursos vacíos; y estas familias nos enseñan y recuerdan algunos valores: entrega, dedicación, incondicionalidad, superación
Nos hacen sentir una gran responsabilidad, (de responder) de saber que en muchos aspectos están en nuestras manos y confían en nosotros. Estos padres nos motivan, nos comprometen y no nos dejan bajar los brazos: uno siente vergüenza de sentirse cansado… indignado, de sus propias quejas y protestas, cuando escucha vuestros testimonios, lo que hacéis, estos padres para ponerse de pie.
Creo que estos padres, dan verdadero sentido también a nuestro trabajo y dedicación… ese que muchas veces pensamos que nadie ve y que nadie valora… son los que nos animan a seguir estudiando, aprendiendo, enseñando.
Os quiero dar las gracias por vuestro testimonio, vuestro ejemplo, vuestro carácter:  a veces las palabras se quedan cortas, por eso, yo también me pongo de pie ante vosotros.

Ningún comentario:

Publicar un comentario